بم لرزید و دل مردم ایران را لرزاند

چهار سال گذشت ولی حتی امروز هم که به آن اتفاق غریب فکر میکنیم دلمان میلرزد . اشکمان جاری میشود و چقدر دلم میخواهد زار بزنم برایشان .

خودت را یک لحظه بگذار جایشان . به چشم بر هم زدنی هفتاد هزار نفر ماندند زیر آوار . شب خوابیدند به امید فردا و صبح ....

از خانواده ای چهل نفره پنج نفر ماند و من و تو چه میدانیم غم و غربت و غم از دست دادن بهترین هایت یعنی چه .

خدایا آیا این نشانه قدرتت بود یا عذاب ؟ نمیدانم .

 فقط خودت صبرمان ده که تو همانی که فردا از آن توست .

اذا زلزلت الارض زلزالها

.

قمه میزنم پس هستم ؟
[عناوین آرشیوشده]